Choć żyjemy w milczeniu i samotności, nie jesteśmy pustelnicami.  W sercu trwamy przed Bogiem, a jednocześnie przeżywamy kolejne dni wśród sióstr. Św. Teresa powtarzała, że miłość do drugiego człowieka weryfikuje naszą modlitwę. Pokazuje, ćzy rzeczywiście się modlimy. We wspólnocie uczymy się rozmawiać ze sobą, przyjmować słabość drugiej siostry i swoją własną, przebaczać i trwać w jedności. Pielęgnujemy ducha życzliwości i przyjaźni, bo to jedna z cech naszego Boga, który żyje w odwiecznej relacji Trzech Osób.

Św. Teresa wpatrując się w Chrystusa zachwyciła się Jego Człowieczeństwem – prawdziwym, do końca spełnionym. I chciała, by siostry także były bardzo ludzkie, przystępne, otwarte. Piękno człowieczeństwa ujawnia się w zwyczajnych, często niedocenionych sytuacjach. W uśmiechu, przekroczeniu swojego bólu, we wzajemnej pomocy, uniżeniu, w mądrości płynącej ze świadomego przeżywania życia. Świętość nie jest czymś abstrakcyjnym, nieuchwytnie duchowym. Rozwija się w tym, co ludzkie. Dlatego siostrzane relacje są dla nas tak wielkim darem. Są środowiskiem duchowego wzrostu. Wzajemna miłość jest głęboko wpisana w wieź z Bogiem. Jest jej nienaruszalną częścią, jej podstawą i owocem.