Źródła Karmelu
Początki Zakonu Karmelitańskiego sięgają końca XII wieku. W Ziemi Świętej, na wznoszącej się u stóp Morza Śródziemnego Górze Karmel, tam, gdzie modlił się Prorok Eliasz, zaczęli gromadzić się pustelnicy, by trwać w obecności Boga. Prawdopodobnie w większości przybyli z Europy w czasie wypraw krzyżowych. Reguła pierwotna została napisana w Jerozolimie przez patriarchę Alberta między 1206 a 1214 r. W wyniku kolejnych najazdów muzułmańskich i prześladowań zakonnicy w XIII wieku przybyli do Europy. Nazywali siebie braćmi Maryi…
Po jakimś czasie także pobożne kobiety zaczęły gromadzić się, by dążyć do świętości według karmelitańskich zasad. Do takiej wspólnoty w Avila wstąpiła w 1535 roku Teresa de Ahumada. Żyła tam prawie 30 lat. W klasztorze Wcielenia zmagała się o wierność modlitwie, o radykalne oddanie się Bogu. Warunki zewnętrzne temu nie sprzyjały. Styl życia mniszek wymagał odnowy, nadania nowego kierunku.
Teresa pragnęła – zgodnie z ideałem Karmelu – wyciszenia, samotności. Chciała stworzyć małą wspólnotę sióstr, tak by wspierały się na drodze ku Bogu. Modlitwa i przyjaźń – to wielkie hasła jej życia. Modlitwa, która jest przyjaźnią z Chrystusem. I przyjaźń, która prowadzi bliskich jej ludzi do modlitwy. 24 sierpnia 1562 roku jej marzenie stało się rzeczywistością. W hiszpańskim mieście Avila powstał pierwszy klasztor karmelitanek bosych. Św. Teresa od Jezusa, obdarzona wieloma łaskami mistycznymi, uczyła sióstr kontemplacji. Do dziś nasze życie oparte jest na trzech filarach pokory, miłości drugiego człowieka i wolności wewnętrznej – według wskazówek świętej.
Zakon Matki Bożej z Góry Karmel jest złączony z Maryją szczególną więzią. Szkaplerz jest znakiem Jej opieki i ochrony. Znakiem nadziei, objawionym św. Szymonowi Stock w czasie niepewności co do istnienia Zakonu. Maryja jest drogą do Jezusa, prowadzi w głąb Bożych tajemnic łagodnie i pewnie. Każda karmelitanka jest Jej córką, pragnie naśladować Jej prostotę i zawierzenie, słuchać Słowa i adorować Boga objawiającego swą obecność wśród nas.